Δυσκολίες.

Είχα πεταχτεί στο δίπλα σουπερμάρκετ για να πάρω κάτι να φάω, όταν επιστρέφοντας τον είδα να κάθεται συνοφρυωμένος στην είσοδο της εταιρίας, ατενίζοντας το έδαφος.

Συνάδελφος οριακά αγαπητός και ίδιας ηλικίας περίπου, αλλά με δύσκολη συνεργασία λόγω του αντικειμένου του. Από μακρυά και αγαπημένοι.

"Τι έγινε ρε συ; Γιατί έτσι κατσούφης;" του λέω.

Ξυπνάει, με κοιτάει και λέει:

"Είναι πολύ δύσκολα τα πράματα... Πολύ δύσκολα..."

Υποθέτοντας μόνο σε τι αναφερόταν, επιστράτευσα όλο μου το κάμα σούτρα χωρίς να με καταλάβει και του απάντησα:

"Αν θες να ακούσεις για δυσκολίες, ρώτα τους γονείς σου. Εγώ αυτό κάνω." και στρίβω αμέσως για μέσα.

(όντως αυτό κάνω)

Αντε γαμηθείτε ρε, με το που συνέρχομαι πάτε να με ρίξετε.

Υ.Γ. 

Μετά το τρέξιμο (προαιρετικό), παίρνεις φρέσκα κολοκυθάκια, τα ψιλοκόβεις κατά μήκος με αυτό που καθαρίζεις καρότα και αγγούρια, βάζεις τις λεπτές φέτες στο τηγάνι με λίγο νερό, τις βράζεις, κι άλλο νερό, όταν μαλακώσουν λαδώνεις και τις σωτάρεις, τις κάνεις άκρη, σπας δυο-τρια αυγά μέσα, κόβεις και μια ντομάτα, χοντρό αλάτι από πάνω, είχα και λίγο γαλοτύρι, ξεπάγωσα και μια φέτα ψωμί, είχα και πεπόνι κρύο, είδα και το lockout μετά, αλλά όλη την ώρα σκεφτόμουν ότι έπρεπε να έφτιαχνα την εφορία μου, κάτι άλλες αιτήσεις που εκκρεμούν, και να φτιάξω τις φωτό από την αδειούλα. Τουλάχιστον είχα προλάβει να καθαρίσω το μπαλκόνι και να αναστήσω τα φυτά από την αποτιστιά. Η πλάκα ήταν ότι τα φυτά της εντατικής, ήταν στην καλύτερη κατάσταση απ' όλα. Κάτι θα γινεται με τις νοσοκόμες εκεί, φαίνεται....