Δεν θυμάμαι αν ήταν την Κυριακή ή τη Δευτέρα, ούτε αν έφταιγε η ζέστη, το καρπούζι, το στρες ή όλα μαζί, πάντως το πρώτο έργο ξεκίνησε στην είσοδο της εταιρίας όπου μας ανακοίνωναν το πρωί με ένα κακογραμμένο χαρτάκι, ατομικά στον καθένα τα νέα -μειωμένα- ωράρια που μάλιστα ήταν και σε βάρδιες, με τον ανάλογα μειωμένο μισθό βεβαίως.
Δεν είχα εναλλακτική, ή θα τα αποδεχόμουν ή θα δήλωνα παραίτηση.
Στεναχώρια και απελπισία τόσο πολύ που ξύπνησα.
Βλέποντας το σκοτεινό μπαλκόνι μέσα από τη σίτα κατάλαβα ότι ήταν όνειρο και γύρισα απ' την άλλη.
Ανακούφιση.
(λίγη ώρα μετά...)
Σύντομα άλλαξα κανάλι και βρέθηκα σε μία παρέα.
Αγνωστοι όλοι, αλλά ένιωθα οικεία και χαλαρά.
Καθόμασταν σε κάτι σαν σαλόνι, και ανάμεσα σε όλους ήταν κι εκείνη.
Μικροκαμωμένη σχετικά, μελαχρινή με μακριά σπαστά μαλλιά - πρώτη φορά τη συναντούσα και δεν είδα καν το πρόσωπο της - αλλά ήταν ευχάριστη κι ευγενική και υπήρχε αυτή η έλξη που θες να είσαι κοντά στον άλλο συνεχώς, αν και δεν έχεις την άνεση να το κάνεις και προσπαθείς γι αυτό.
Ματιές που ψάχνονται, πορείες στο χώρο που συναντιούνται δήθεν τυχαία, ξέρεις τώρα... λαχτάρα και αγωνία.
Σηκωνόμουν από εδώ, καθόμουν εκεί, όλο και πλησίαζα με πλάγιους τρόπους, μέχρι που βρέθηκα να κάθομαι πίσω δεξιά της, πάνω στον ίδιο τεράστιο καναπέ με αυτήν και γύρω γύρω η υπόλοιπη παρέα.
Με κατάλαβε και είδα πως το ήθελε κι αυτή. Ισως το έλπιζε κι όλας, δεν είχα καταλάβει.
Βλέμματα που ψάχνουν να συναντηθούν, τυχαία αγγίγματα, εκούσιες παραβιάσεις του προσωπικού χώρου της, άγγιγμα με το μηρό στην αρχή και ένα διστακτικό αλλά σταθερό πιάσιμο του χεριού μετά, την οδήγησαν να γείρει πίσω -επιφυλακτικά στην αρχή- μέσα στην αγκαλιά μου η οποία έκλεισε αργά και απαλά γεμάτη από τη τη μυρωδιά και τη ζεστασιά της.
Με μία εκπνοή άφησε όλο της το βάρος στο στήθος μου, ελαφραίνοντας με.
Βύθισα τη μύτη μου στα μαλλιά της και έκλεισα τα μάτια.
Εμεινα εκεί ακίνητος.
Δεν την έβλεπα, αλλά ήξερα ότι είχε κλείσει τα μάτια κι αυτή.
Αυτό.Καμία θύμηση από το παρελθόν, φρέσκια αίσθηση, γαλήνη, απελευθέρωση, άνοιξα τα μάτια, δεν υπήρχε κάτι άλλο ανώτερο, έξω είχε ξημερώσει και ξεκίνησε μια δύσκολη μέρα.
Από το Αρλεκιν "Δεν είναι αυτό που νομίζεις".
Ξέρω... ξεφτίλα, αλλά τα γράφω για μένα.
(Ετσι σοφός που έγινες με τόση πείρα, θα το χεις καταλάβει.)
Θα επανέλθω με αφιέρωματα στο Linux, στο Athens Porn Festival, την Ολυμπιακάρα, την πυγμαχία, το χαρντ-κόρ μπαρμπεκιου προβατίνας, στο φύτεμα γαϊδουράγκαθου, τη σπιτική απόσταξη ουίσκι, το κόλπο για πλύσιμο πιάτων στο πλυντήριο ρούχων, πως να φτιάξεις μόνος σου κάγκελα για το μπαλκόνι, να κάνεις μαρμελάδα κάκτο, μαθήματα σούζας, συγκριτικό τεστ γυαλιστικών αυτοκινήτων και test drives των καλύτερων κάμπριο γκομενοπαγίδων της αγοράς, μπας και ισοφαρίσω.
Και σπόνσορα το Old Spice.
Σχόλια κλειστά.
Αμα κλείσουν και τα σχολεία θα πεθάνω από τη φασαρία με τα γαμοπαιδάκια των γειτόνων.
Αύριο έχω γιατρό για το γόνατο - έχω να τρέξω τρεις βδομάδες σχεδόν και δεν λέει να ξεμπλοκάρει. Πονάει συνεχώς. Ευχήσου να μην έχω καρκίνο του γονάτου, γιατί θέλω να τρέχω όσο τίποτα.
(εντάξει, όσο και κάνα δυο άλλα πράματα...)
