Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Γόνατο


"Δεν έχει τίποτα το γόνατο σου. Πιθανώς ο πόνος έρχεται από τον Ο5 που περνάει το νεύρο και είναι βλαμένος. Κλινικά είσαι οκ, αλλά το γόνατο είναι ακόμα ευαίσθητο από την υπερχρήση. Θα επιμείνουμε λίγο για να φτιάξουμε την λαγοκνημιαία και θα είσαι περδίκι."



Οχι ένα αλλά δύο περδίκια, συμπληρώνω εγώ...


Αντε γιατί έχω ξεμείνει από ενδορφίνες.
Λίγο αδρεναλίνη είχε περισσέψει μόνο, αλλά σήμερα που φρέναρα στα 3 εκατοστά από έναν ταρίφα την έκαψα κι αυτή.

Το γράφω για να το θυμάμαι: 
Επικό ταχυδαχτυλουργικό φρενάρισμα, από καμιά 80άρα μέσα στο Κολωνάκι σε άσφαλτο γιαλί με τα ξύλινα ντάνλοπ, ένα ταξί σταματάει τελικά στο πορτοκαλί (απίστευτο!), δεν χωράω από πουθενά, φρενάρω με δύο δάχτυλα, μπλοκάρει το μπροστα, αμολάω, ξαναπιάνω, ξαναμπλοκάρει, πατάω και πίσω, μπλοκάρει, στριγκλίζει, κατεβάζω δύο, ξεμπλοκάρω, ξαναπιάνω, αρχίζει και γυρίζει στο πλάι, ανοίγω μπαγκαζιέρα - αερόφρενο, περνάω κάτι νερά, ρίχνω και την άγκυρα, διαλέγω που θα σκάσω, γωνία πορτμπαγκάζ ή πίσω παρμπρίζ, κατεβάζω τα φλαπς, επιλέγω παρμπριζ - μαλλον πονάει λιγότερο, βάζω ανάποδα στον κινητήρα, ρίχνω και την δεύτερη άγκυρα, πετάω τους ιμάντες, δένομαι από κάτι μουριές και τελικά σταματάω στα 3 εκατοστά στριγκλίζοντας και με καρδιακούς παλμούς σπρινταρίσματος σε ανηφορικό μονοπάτι.

(ή με τρεις λέξεις: 'παραλίγο να τρακάρω'. Τι παπαρδέλας ώρες ώρες...)

Από το πως με κοιτούσαν οι περαστικοί, υποθέτω ότι στρίγκλιζα εγώ και όχι τα λάστιχα μου.



Τώρα ψαρόσουπα με δυο απολιθωμένα κοκκινόψαρα κατάψυξης από πέρσι, πατάτες, καρότα, σέλινο, αυγοκομένη, και βουρ για μπυρίτσα!

Συμβουλή της ημέρας.
Είχα διαβάσει μια εργαστηριακή μελέτη, σύμφωνα με την οποία, φρενάρει καλυτερα όποιος φρενάρει τελευταίος όχι όποιος κατεβάζει ταχύτητες αλλά αυτός που πατάει συμπλέκτη, δεδομένου ότι χειρίζεται πολύ καλά τα φρένα του, δεν τα μπλοκάρει (ή έχει ABS) και δεν είναι underpowered. (δεν μισοφρενάρει δηλαδή)

Συμβουλή της νύχτας.
Πάντα - μα πάντα - βάζε κάποιον που πάει στο ρυθμό σου μπροστά σου. Ειδικά στην πόλη ακόμα κι αν βιάζεσαι ή στο ταξίδι ειδικά αν είσαι κουρασμένος. 
Ανοίγει δρόμο, κάνει τις προσπεράσεις, βλέπεις τους ελιγμούς του για εμπόδια, βλέπεις τον αέρα, βλέπεις τα φρένα του και το σημαντικότερο: τρώει τις πόρτες και τα ξεπαρκαρίσματα που θα έτρωγες εσύ!
(ναι - δύο φορές μάλιστα, ο μπροστινός μου έφαγε τη μία αυτοκίνητο και την άλλη πεζό)

edit:
Η μουσική μου θύμισε
το κομμάτι που έπαιξε σε ένα παλιό ποστ.

ή το αντίθετο....

5 σχόλια:

angie philosopher είπε...

Τί ωραίος μυς ο μέγας γλουτιαίος!

Chocorello είπε...

ή αλλιώς κιλότο!

http://lh3.ggpht.com/_hToJFS5RNgs/SvlwC2MaYpI/AAAAAAAAABU/He4WODmgP4w/beef.jpg

angie philosopher είπε...

be well!
Δωράκι Τσόκο :
http://www.youtube.com/watch?v=Yv_vT14b14k&feature=relmfu

angie philosopher είπε...

Παρεπιπτόντως μήπως το επόμενο άρθρο σου για το γόνατο πρέπει να γράφει το αποτέλεσμα που επιθυμείς ως τετελεσμένο; Δε στο παίζω δασκαλίτσα κι εγώ τώρα μαθαίνω... Αλλά το μπλογκ ειναι μεγάλο ενεργειακό μέσο αυτοπροβολών. Wanna be experimental?

Chocorello είπε...

Δεν είμαι βέβαιος ότι σε καταλαβαίνω ΑΛΛΑ:

Ηδη είναι πάρα πολύ καλύτερα, έχω τρέξει ήδη δύο φορές, έρχονται άλλες δύο και μετά έλεγχος κι ακόμα άλλες δύο κι έλεγχος και τέλος. Διάγνωση: Τενοντίτιδα - υπερχρήση δηλαδή - και μετά προπόνηση με μέτρο. Απλό.

Χάρηκα με το δωράκι!

Πάνω κάτω συμφωνώ με τον κύριο σε κάποιες περιπτώσεις, σε κάποιες άλλες πάλι όχι.

Κι αυτός το ίδιο με εμένα, φαντάζομαι...