Προ του τέλους.

Λένε ότι
"Θα 'ρθει η στιγμή που θα πιστέψεις ότι όλα έχουν τελειώσει.

Αυτή θα είναι η αρχή."

Εγώ λέω ότι θα έρθει και η στιγμή που δεν θα βρίσκεις την μακρυά πλευρά του σεντονιού σου, ενώ η μπαλκονόπορτα θα είναι μισάνοιχτη και θα είναι η ώρα 5μιση.

Γύρω μου καθημερινές απολύσεις, περικοπές, μειώσεις, 'ύποπτα' βλέματα που προσπαθώ να εξηγήσω, να ερμηνεύσω σιωπές, να αγνοήσω υπονοούμενα, να αποκρούσω φοβίες και να αντικρούσω θεωρίες κι ενοχές τρίτων.

Μοναδικό 'όπλο' ίσως, η απλούστευση των πάντων και η παραμονή στα βασικά.
Ιδανικό όπλο σύμφωνα με τις θεωρίες, όμως άχρηστο ίσως στα εταιρικά περιβάλλοντα, όπου τίποτα δεν είναι  όσο απλό φαίνεται.

Τουλάχιστον, ήρθε το Τέλος των Φυσιοθεραπειών.

12 θεραπείες, 9 high scores στο Bubble Shoot, ένας βαθμός πρεσβυωπίας από το σερφάρισμα στο κινητό, 7 φορές ξελιγωμένη μπαταρία, 4 μέρες που το ένα πόδι τιναζόταν ανακλαστικά από τα ρεύματα όλο το 24ωρο, post doc σε διατάσεις κάτω άκρων και μεταπτυχιακά σε ασκήσεις βασανιστηρίων.

Για ανταμοιβή ένα σβέλτο τρέξιμο στον Υμηττό την Κυριακή με ψιλόβροχο, ένα ηλιοβασίλεμα με σύννεφα, ένα πετυχημένο φαγητό, μια όμορφη κουβέντα με φίλους και καμιά γκαζιά με το μηχανάκι και με παραμύθιασα μια χαρά.

Τουρκοβούνια west

Αν προσθέσω και το επερχόμενο τριήμερο στο βουνό, ποιος με πιάνει...

Κι εκεί πάνω ξέρεις... όλα τα παραπάνω σβήνουν κι εξαφανίζονται, επιστρέφουν στις κανονικές τους διαστάσεις, οι μοναχικές ώρες οδήγησης - βάλσαμο στο μυαλό, η φύση, οι εικόνες, όλα φυσικοί καταλύτες που αντιδρούν με τα παρα φύσει 'προβλήματα' της καθημερινότητας.

Προβλήματα που καμιά φορά δεν φτάνει ένας μονος του για να τα λύσει ή έστω να τα οριοθετήσει σωστά και να τους δώσει το χώρο που τους αναλογεί και ούτε εκατοστό παραπάνω.

Μανταλάκια θυμήθηκα να πάρω, πήρα και μπατονέτες και σήμερα έτρεξα το γρηγορότερο 5άρι μου έβερ:

Μουσική βάλε εσύ σήμερα.