Ενώπιος

Νυχτώνει νωρίς το χειμώνα, οπότε δεν θα ήταν αργά.
Ηταν όμως ήδη μαύρη νύχτα, ξέμαυρη κι απ' το σκότος ξεμαυρότερη.

Εγώ συνοδηγός στη Lancia Fulvia του '71 του Π., με πίσω δισκόφρενα, πεντατάχυτη, διπλά Weber, σούστες, χαλασμένο καλοριφέρ και φώτα της κακιάς ώρας.

Επιστρέφουμε Αθήνα στην άδεια εθνική Πατρών Κορίνθου, με το πίσω κάθισμα γεμάτο σκι και μπότες, με πόδια και γόνατα πιασμένα, χαμόγελα μέχρι τα αυτιά και ιστορίες για πούδρες, άλματα, απάτητα και άλλους ευσεβείς πόθους.

Που και που βλέπουμε και κάνα αυτοκίνητο.

Ενα από όλα - το βλέπουμε από μακρυά στην μεγάλη ευθεία - έρχεται με τους προβολείς αναμένους.

Στην αρχή είναι πολύ μακρυά για να ενοχλήσει.
Μετά ενοχλεί.
Του παίζουμε τα φώτα.
Τίποτα.
Πλησιάζει - Του παίζουμε τα φώτα κι άλλο.
(βρήκαμε παιχνίδι)
Τίποτα.
Πλησιάζει - Του ανάβουμε τους προβολείς μόνιμα.
Τίποτα.
Πλησιάζει - Αρχίζουμε και φωνάζουμε, παίζουμε φώτα, μούτζες, αλάρμ, κωλοδάχτυλα, τον βρίζουμε, βγάζουμε αφρούς από το στόμα.
Τίποτα.

Ε, τελικά διασταυρωνόμαστε 

και βλέπουμε ότι ήταν το τρένο για Πάτρα...

Και τώρα που είμαι άνετα με τη ρόμπα μου, 

κομματάρα:

Όταν θα'ρθείς να με ξεθάψεις απ'τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
κι άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν